Het was koers! Door Erik Herlé (Clubkampioen B-Klasse)
“Erik, we hebben je nodig. Er komt een Nesselande team, je moet meedoen.” Afgelopen winter werd de sociale druk om lid te worden toch echt te groot. Sinds ik naar Nesselande ben verhuisd in 2004, was ik weer gaan fietsen en lid geworden bij GRTC Excelsior om nog een beetje te koersen. De kinderen waren uit de luiers en ik kreeg weer een beetje meer tijd en dan wordt de wielerbacil na een lange winterslaap toch weer wakker. Zodoende spelde ik weer een rugnummer op en reed mijn koersjes. Afgelopen jaren is er ook met een aantal buurmannen spontaan een wielergroepje ontstaan in Nesselande en als oud-renner mocht ik daar als wegkapitein de boel op sleeptouw nemen. De mannen kregen de smaak te pakken en een paar zijn ondertussen lid geworden bij de TCZ80. Die vonden natuurlijk dat ik ook lid moest worden. Maar ja, ik was renner, wat moest ik nou bij een toerclub?
Menno Oskam en Adrie Franken lieten zich afgelopen winter echter niet uit het veld slaan en hielden aan. Uiteindelijk kregen ze mij over de streep om mee te doen met de clubwedstrijden, vooral omdat het idee van het ploegenspel mij erg aansprak. Wielerkoersen zijn toch over het algemeen individuele wedstrijden, dus om nu eens een keer als ploeg te kunnen rijden leek mij erg leuk ondanks die absurd vroege start om 8 uur ’s ochtends.
Zodoende kon het gebeuren dat ik 5 maart aan de start toen voor de eerste wedstrijd bij de B’s met slechts 235 wegkilometers in de benen. Ik was erg benieuwd hoe het zou gaan, zeker omdat de ploeg niet helemaal compleet was. Menno Oskam presteerde het helaas om zijn forfait te geven, terwijl hij toch zo nadrukkelijk aan de telefoon had gehangen. De start ging goed, bij de eerste sprint zat ik gelijk al bij de eerste drie. Tot ploeggenoot Adrie Franken vroeg in de wedstrijd al een ontsnapping op touw zette en ik met hem in de kopgroep terecht kwam met Wouter Peters (Roze), Patrick van der Ham (Roze) en Toon Benders (Blauw). Potver, is dat niet wat vroeg? Hebben we dadelijk ons kruit niet al verschoten voor de eindsprint? Desalniettemin reden we goed door en slaagden we erin om de voorsprong uit te bouwen. Een voorsprong die het algemeen klassement meteen al in een beslissende plooi legde voor de rest van het seizoen. Enfin, ik eindigde als tweede waar ik op waarde werd geklopt door de tactisch sluw rijdende Patrick. De eerste klap was een daalder waard voor Nesselande: Adrie en ik stonden 2 en 3 in algemeen klassement en we leidden het ploegenklassement. Een prachtig resultaat, maar dat was niet zonder slag of stoot gegaan. Want zo vroeg in het seizoen doet elke sprint echt pijn en als ik nog een sprint had moeten doen was het kotsen geworden.
De tweede wedstrijd waren we met de ploeg compleet, Bas Schoenmakers en Jeroen Twilt waren nu ook van de partij. Dat hielp enorm. De tweede koers werd een sprintersbal en dan is het erg prettig als je een sterke ploeg om je heen hebt. Bas, Jeroen, Menno en Adrie kweten zich nijver van hun taken, zodat ik weer de nodige sprints kon trekken. Aan het eind van de koers hadden we onze posities in het algemeen en ploegenklassement verder verstevigd. Ik had de leiderstrui, Adrie stond 2e op 3 seconden en Patrick hadden we 8 seconden aan de koersbroek kunnen smeren.
De derde wedstrijd werd een lastige. Ik had de dag ervoor de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen gereden, dus de benen waren verre van fris. Van tevoren natuurlijk mijn mond daarover gehouden, want je gaat de concurrentie natuurlijk niet wijs maken dat je wel eens een mindere dag zou kunnen hebben. Dat was maar goed ook, want Roze (de ploeg met de grootste uitdagers) vloog er lekker in. Gelukkig konden we de schade beperkt houden en hoefden we daarna alleen nog de ploegentijdrit te rijden. Vroeger was dat een favoriet onderdeel van mij, maar dan was ik ook één van de motoren van de ploeg. Nu was dat anders. Bij mij was het beste er al af en Adrie had ook geen topdag. Menno daarentegen etaleerde zijn tijdritklasse en nam ons de laatste kilometer bikkelhard op sleeptouw zodat we Roze met een hele vette seconde voor bleven. Al met al hadden we met de ploeg de eerste seizoenhelft zeer succesvol afgesloten. Adrie en ik deelden de eerste plaats in het algemeen klassement en we leidden het ploegenklassement. We konden met een gerust hart aan de vakantie beginnen.
Na de zomer stond 10 september de 4e wedstrijd op de kalender. Nu begon het toch wel serieus te worden en was het zaak de wedstrijdtactiek wat strakker te gaan aanpakken. Via vakkundig spionagewerk waren we op de hoogte van het strijdplan van Roze en we hadden natuurlijk nauwkeurig de uitslag van de roeibaantijdrit bestudeerd. Arjan Hendriks zou waarschijnlijk de gevaarlijkste man voor het klassement gaan worden, dus die mocht zeker geen seconden gaan pakken. Aangezien Adrie ethische bezwaren had tegen het uitreiken van de beker aan zichzelf, werd besloten dat ik de absolute kopman werd en zette Menno voor de zekerheid nog een extra combine met een deel van de Blauwe equipe op. Nou had ik zelf ook nog een extra uitdaging. Ik had bij Excelsior een goed klassement gereden en op 10 september startte daar om 9:30 de slotkoers waarbij ik nog uitzicht had op het podium. Ik ging dus twee koersen op één ochtend rijden. De 4e wedstrijd bij TCZ80 pakte uiteindelijk perfect uit. Ik kon met zuinig rijden mijn positie verstevigen dankzij de perfecte steun van mijn ploeg en een deel van Blauw. Het Roze strijdplan was niks mis mee, maar de uitvoering viel een beetje tegen. Uiteindelijk moesten alle Roze mannen tijd inleveren. Daarna kon ik door meteen naar Excelsior. Dat viel helaas wat tegen. Half koers kreeg ik behoorlijk last van kramp, zodat het uiteindelijk niet lukte om de podium plaats binnen te halen. You win some, you lose some.
De laatste rit in lijn waren we weer op volle oorlogssterkte met een complete ploeg. Het strijdplan was ongewijzigd en was ondertussen gekopieerd door de Nederlandse ploeg bij het WK Wielrennen: totaalwielrennen. Zo stelden we in de 5e wedstrijd de eindoverwinning veilig. Ik kon volle bak gaan en mijn ploeggenoten lieten zich flink gelden. Toen alle rook van het strijdgewoel was opgetrokken hadden Wouter Peters en Arjan Hendriks bijna een halve minuut erbij gekregen en stonden we met de ploeg stevig op kop in het ploegenklassement. Met alleen nog de tijdrit te gaan kon de overwinning ons eigenlijk niet meer ontgaan.
Tijdrijden blijft een vak apart. Vroeger had ik een goede tijdrit in de benen, maar hoe zou het nu gaan? Arjan Hendriks had driftig zitten rekenen en had tot zijn teleurstelling gezien dat hij 3 km/h sneller zou moeten rijden om de eindoverwinning te kunnen pakken. Ik was het uiteraard roerend met hem eens dat dat godsonmogelijk was. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje, bleek later ook na de tijdrit. Ik had natuurlijk ook zitten rekenen en ingecalculeerd dat Arjan waarschijnlijk sneller zou zijn en dat ik Wouter Peters wel achter mij zou moeten kunnen houden. Hou anders zou het gaan. Arjan had last van zijn rug en Wouter reed een fantastische tijdrit, die hij winnend afsloot. Desalniettemin was de buit binnen en hoe: ik was 1e in het algemeen klassement, Adrie 2e, Menno 4e dankzij weer een sterke tijdrit en we hadden het ploegenklassement gewonnen. Het had allemaal ook anders kunnen lopen. Onderweg naar de prijsuitreiking na de tijdrit reed ik vlak voor de Koornmolen lek. Hmm, als dat in de tijdrit was gebeurd… Eind goed, al goed. Team Nesselande had het geweldig gedaan: Menno, Jeroen, Bas en Adrie, allemaal toppers!
Ik heb absoluut geen spijt dat ik mij heb laten overhalen om mee te doen met de clubwedstrijden. Alles zit erin, ploegenspel, combines, tijdrijden, sprints. Dit is uniek. Ja, het is heel vroeg opstaan, maar koersen in ploegverband is erg leuk om te doen. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik niet eerder heb meegedaan. Mijn complimenten voor deze wedstrijden en de goede onderlinge sfeer. Ik denk dat Excelsior nog wel wat kan leren van TCZ80.
Hartelijk dank aan Arend en alle anderen die dit mogelijk maken.
