Na een hoop commentaar op Arends poldercross van vorig jaar waar, volgens de overlevering, sommige crossers tot de assen in de modder wegzakten. Liet Arend zich dit jaar niet weerhouden om opnieuw een poldercross te organiseren. En Arend zou Arend niet zijn als hij er niet een eigen draai aan zou geven.
Zo stonden er op een schitterende zondagse nazomerochtend, met een stralend zonnetje een dertigtal enthousiaste crossers op de ‘grid’. Ja op de grid, want er was sprake van een heuse race! Inclusief rode en groene lampen, pitstops, wielwissels, een geblokte vlag, een podium met het volkslied en natuurlijk champagne! Hoewel ze er als eersten van mochten genieten, waren Tim en Jeroen als nummers 2 en 3 niet zo blij met die knallende kurk want ze kregen de volle laag met de mousserende wijn!
Maargoed had Jeroen maar niet zo verschroeiend hard die eerste halve ronde moeten rijden… Begrijpelijk dat je als eerste bij een lastig punt, als de loopplank over sloot, wilt zijn. Al is het alleen maar om de rest dwars te zitten. Maar als je daar driekwart van het veld mee uitschakelt omdat het melkzuur de oren uitspuit, jezelf incluis dan mag je uiteindelijk misschien wel blij zijn met een derde plek. Want ook de andere mannen die je vooraan verwachtte zaten daar de eerste ronde, Oscar Baas, Steven Steenbergen, Pieter van (der) Eijk, en Tim van Elst. Arend had echter niet zomaar een rondje met een lastig punt of een mooie chicane neergelegd, nee het was een schitterende onderscheidende ronde. Een ronde waarop je je gemakkelijk op kon blazen.
Dat hier veel voorbereiding in zat was duidelijk, daarvoor had hij de hulp van zijn agrarische buurtgenoten ingeschakeld. Zonder hen zou het ook niet mogelijk zijn. Dankbaar zijn we, dat we wat spruiten om mochten ploegen, over het erf van de buurman mochten crossen en de kanten van het maaisveld gemaaid waren om de vermaarde poldercross mogelijk te maken. Één van de crossers was zelfs de dag voorafgaand opgetrommeld. Om voor te rijden en zodoende een realistisch aantal ronden op het rondebord te kunnen presenteren.
Dát waren de ronden door het veld, maar daar bleef het niet bij. Er moest na een pitstop ook gewielrend worden. Jazeker, het wiel uit de fiets en met wiel in de hand een rondje om de schuur. Tim van der Elst heeft nu nog spijt als haren op zijn hoofd, dat hij de tweede keer bij het wielrennen Pieter van Eijk er op weest dat hij die ronde om de schuur wel mét het wiel ín zijn hand moest afleggen. Anders had er misschien reden geweest voor een gridstraf of zelfs diskwalificatie. Maar Pieter ging terug, pakte zijn wiel en liep samen met Tim de ronde om de schuur. Zij hadden zich daarvoor getweeën los gemaakt van de rest van het veld en hadden een ruime voorsprong genomen. En nu in met het ingaan van de laatste ronde kwam Pieter voor het eerst op kop. Tim had de ronden daarvoor steeds een meter of 30 voorgelegen en blijkbaar veel moeten geven op de stukken gras, zuigende modder en de hobbelige slootkanten. In de laatste ronde zou het nu moeten gebeuren. Tim probeerde vanuit tweede positie Pieter nog wel van zijn stuk te brengen door een aantal keer hinderlijk tegen zijn achterwiel aan te rijden. Maar had vervolgens alle moeite bij te blijven op de stukken met wind mee, waar er bijgeschakeld werd en de snelheid flink omhoog ging. Desalniettemin draaiden ze gezamenlijk het laatste lange rechte stuk op voor de laatste bocht waarna het zwart-wit geblokt de race zou afvlaggen. Het tempo ging verder omhoog, er werd geloerd, de kop was voor Pieter. Wie als eerst de laatste bocht in zou gaan was waarschijnlijk verzekerd van de winst. Wanneer zou de aanval komen? Het tempo werd nog verder opgevoerd. Wie zou de eerste (schijn) aanval plaatsen? Het tempo ging nog verder omhoog, Tim zette aan. Maar Pieter ving de versnelling op en zette aan voor de sprint naar de laatste bocht. Er ontstond een gat. Tim kon, bleek later, niet harder meer. Zijn MTB had geen versnellingen meer. Één voor één kwamen ze over de finish toegejuichd door het enthousiaste publiek.
Het publiek dat na de podiumceremonie met champagnedouche ook welkom was in de paddock voor een hapje en een drankje in de bar. Zoals gewoonlijk had Arend ook hier voor bijna iedereen, deelnemer of vrijwilliger een attentie. Kreeg de één een blikje gesuikerde pepdrank dat je vleugels zou moeten geven, werd de ander verwend met een superverse wintermaaltijd met een ui zo groot als een aardappel, een aardappel zo groot als een pompoen en een stronk spruiten waar je een weeshuis van kon laten eten. Kortom een zeer vruchtbare cross.
Volgend jaar weer? Als het net als nu weer vroeg in het jaar is en Arend het voor elkaar krijgt weer zo’n huzarenstukje neer te zetten doe ik na mijn debuut dit jaar, graag mee voor prolongatie van mijn titel volgend jaar!
Groeten,
Pieter van Eijk
